Kik-boks je borilački sport nastao na osnovama boksa, karatea, tekvondoa, kung fua i drugih više ili manje poznatih borilačkih sportova. Osnovni cilj borca je nadvladati protivnika boljom tehnikom, brzinom i snagom uz maksimalnu sigurnost, toleranciju, poštenje i čast. Trenira se uglavnom u zemljama zapadne hemisfere. Evropski način praktikovanja tajlandskog boksa ponekad se naziva orijentalnim kik-boksom. U kik-boksu se koristi maksimalna lična zaštitna oprema koja se sastoji od kacige, štitnika za zube, štitnika za prsa (za žene), štitnika za genitalije, rukavica, štitnika za potkolenice, obuće sa mekim đonom, itd.
Kik-boks je nastao početkom sedamdesetih godina prošlog veka u SAD. Nakon velike ekspanzije istočnjackih borilačkih veština tokom šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka, u nekim krugovima vrhunskih američkih karatista javila se potreba za stvaranjem nekog novog sporta, u kome bi pravila borbe bila mnogo slobodnija i bliža realnosti. Učešce na ovim turnirima uzimali su mnogi takmičari iz srodnih borilačkih sportova. Iz tog razloga i pravila borenja bila su prilagodena velikom broju različitih stilova. Zbog velikog broja povreda na ovim turnirima koristila se i različita zaštitna oprema. Pravu revoluciju u ovoj oblasti napravio je koreanski trener Tae Kwon Do-a, Jhoon Rhee, napravivši laganu, sunđerastu zaštitnu opremu sastavljenu od rukavica, koje su za razliku od bokserskih imale otvorene prste da bi se omogućilo hvatanje, papuča za stopalo koje su imale istu ulogu kao i rukavice i zaštitne kacige.
Sva ova oprema, kao i mnogo slobodnija pravila borbe stvorila su jedan novi sport koji je bio realniji od dotadašnjeg karatea. I pored svega toga, kod jednog broja takmičara stvorila se ideja o daljem razvoju tog sporta i stvaranju takvog oblika borenja u kome bi bio dozvoljen, kao u boksu, pun kontakt prilikom izvođenja ručnih i nožnih udaraca. Jedan od onih koji su podržavail tu ideju bio je i menadžer Majk Anderson koji je okupio tadašnje najbolje američke borce u point karate-u i privoleo ih da se okušaju u novom sportu koji je dobio ime full contact. Ime novog sporta u prevodu znači pun kontakt što je bila i njegova osnovna karakteristika. Svi dozvoljeni udarci rukom i nogom izvodili su se punom snagom. Takmičari su koristili bokserske rukavice, zaštitne papuče, zaštitnu kacigu koju su kasnije profesionalci odbacili kao suvišan deo zaštitne opreme.
Majk Anderson je 14.09.1974. godine u Los Anđelesu organizovao prvo profesionalno prvenstvo sveta u full contact-u, na kome je uspeo da okupi sve najbolje borce tog vremena i da u velikom stilu stupi na svetsku sportsku scenu. Tim događajem rođen je jedan novi, atraktivni borilački sport koji vrlo brzo dobija svoje pristalice širom Amerike i Evrope. Najzaslužniji za popularizaciju full contact-a u Evropi bio je Nemac Džordž Brukner koji je u saradnji sa Majk Andersonom u Parizu, u prepunoj hali Piere De Coubertin organizovao profesionalni full contact susret reprezentacija Evrope i Amerike u kome su borci iz Amerike odneli pobede u svim kategorijama.
Ubrzo nakon toga, usled velikog interesovanja koje su pobudili gore pomenuti događaji, Anderson i Brukner osnivaju i amatersku federaciju sa idejom da se pruži šansa što većem broju takmičara da se okušaju i izbore svoje mesto medu profesionalcima. Jedan od najznačajnijih trenutaka u istoriji full contact-a bio je održavanje prvog svetskog prvenstva u Berlinu 1978. godine koje je okupilo 18 nacionalnih selekcija. Prva takmičenja održavala su se na otvorenom podijumu uz korišćenje rukavica sa otvorenim prstima i zaštitnih papuča. Kasnije su pravila promenjena i u upotrebu su ušle bokserske rukavice a borbe su se, kao i danas, odvijale u bokserskom ringu. Stvorena je i svetska asocijacija, a sport je nazvan kickboxing.
Nakon nekoliko promena naziva došlo se i do konačnog imena svetske kik-boks asocijacije koji je ostao i do danas: WAKO (World Association Of Kickboxing Organizations). Tokom svih ovih godina došlo je do mnogih promena, do uvođenja novih discipilna tako da WAKO trenutno broji 118 zemalja članica na pet kontinenata. Svetska prvenstva se održavaju svake druge, neparne godine a prvenstva Evrope, takođe svake druge, parne godine.
WAKO obuhvata sedam disciplina kik-boksa i to: Full Contact (puni kontakt), Light Contact (laki kontakt), Semi Contact (polu-kontakt), Low Kick (niski udarci), K-1, Musical Formes (kombinacija kik-boksa i muzičkih formi), Aero Kickboxing (kombinovanje kik-boksa i aerobika).
U Srbiji, u kojoj postoji samo jedan savez (Kik-boks savez Srbije) takmičenja se isključivo održavaju u disciplinama low kick, full contact, K-1 i light contact. Ostale, tzv. “meke discipline” su više zastupljene na evropskim i svetskim takmičenjima, gde su najbrojniji predstavnici Velike Britanije, Rusije, Francuske, Hrvatske, Italije, Belgije…
Osnovna podela u kontaktnim disciplinama u kik-boksu je upravo po težinskim kategorijama. Muške kategorije po težini su: muva (48-51 kg), bantam (51-54 kg), pero (54-57 kg), laka (57-60 kg), poluvelter (60-63,5 kg), velter (63,5-67 kg), polusrednja (67-71 kg), srednja (71-75 kg), lakoteška (75-81 kg), poluteška (81-86 kg), teška (86-91 kg), superteška (preko 91 kg).
Ženske kategorije po težini su: bantam (46-48 kg), pero (48-52 kg), laka (52-56 kg), srednja (56-60 kg), lakoteška (60-65 kg), teška (65-70 kg), superteška (preko 70 kg).
Prema Takmičarskom pravilniku Kik-boks saveza Srbije, u seniorskoj konkurenciji postoje dve klase – ”B” i ”A”. U ”B” klasi pravo nastupa imaju takmičari koje klub prijavi za prvenstvo, ali najviše do 15 mečeva upisanih u knjižicu ostvarenih na zvaničnim juniorskim i seniorskim prvenstvima Srbije. U ”A” klasi pravo nastupa imaju takmičari koje klub prijavi za prvenstvo i koji imaju više od 15 mečeva upisanih u knjižicu ostvarenih na zvaničnim juniorskim i seniorskim prvenstvima Srbije. Takmičari – učesnici državnog prvenstva u boksu, karateu, tekvondou, kung-fu i savateu obavezno nastupaju u ”A” klasi.
Borbe, tj. mečevi, se odvijaju po rundama. Na svim amaterskim takmičenjima i u svim kategorijama borbe se održavaju u tri runde a na profesionalnim mečevima se ugovara u 5, 7, 8, 10, ili 12 rundi. Jedna runda sadrži dva minuta aktivnog vremena borbe sem za pionire, kadete i juniore za koje traje 1,5 ili 2 minuta. Odmor između rundi traje 1 minut. Meč u ringu vodi sudija, koji mora imati položen ispit za obavljanje tog posla, a sa strane ringa trojica sudija boduju udarce takmičara. Jedan poen u borbi je jedan udarac koji je izveden pravilno, sa odgovarajućom snagom i dozvoljenom udarnom površinom. Udarac koji je izveden ali koji nije “pogodio” takmičara se ne računa. U ringovnim diciplinama (low kick, ful kontakt i K1) osnovni udarci rukama koji su dozvoljeni su (kao i u boksu): direkt, aperkat i kroše. Međutim, kada je u pitanju nožna tehnika postoje određene razlike:
U low kick disciplini dozvoljeni su udarci rukom i udarci nogom u predelu butine, struka i glave. Takmičari se bore u kratkim šortsevima, a takođe nose i zaštitnu kacigu, gumu za zube, suspensor, štitnik za cevanice i tzv ”papuče” koje štite ris stopala.
U full contact disciplni dozvoljeni su udarci rukom i udarci nogom ali samo u predelu struka i glave. Takmičari se bore u istoj opremi kao i borci u low kick kategoriji, samo što osim šortsa nose pantalone.
U K-1 disciplini dozvoljeni udarci rukom i udarci nogom u u predelu butine, struka i glave, ali su dozvoljeni i udarci kolenom u iste udarne površine. Oprema takmičara je ista kao i oprema takmičara u low kick-u, s tim što takmičari ne nose ”papuče”.
Kik-boks je jedan od najpopularnijih borilačkih sportova u Srbiji. Iako nije materijalno isplativ poput timskih sportova, zbog čega veliki broj klubova i takmičara radi u teškim uslovima, naši kik-bokseri postižu zapažene rezultate u svetu. Po nekim podacima Srbija je odmah posle Rusije po broju uspešnih sportista u kik-boksu.
